Column | Dansend in de regen

Met liters water per seconde dat naar beneden komt, besef je dat je in bed wilt blijven. Precies dat was mijn gevoel van vanochtend. Ik heb mijzelf mijn bed uitgetrokken, gedwongen om happen brood naar binnen te werken en mij fatsoenlijk aan te kleden. De vakantie staat voor de deur, maar dat gaat niet vanzelf. Er moeten inkopen gedaan worden, en hoognodig. De tijd gaat sneller dan ik dacht. Vanaf de deuropening wil ik de auto van het slot halen. Tevergeefs. Dan maar rennen. Ik beweeg met een hoop huppelspringen naar het vervoermiddel. De natte druppels maken met jas en broek donker van kleur. Wanneer ik mijn gordel om heb, ben ik doorweekt.

Natuurlijk is er geen één plekje te vinden voor de winkel waar ik wezen moet, dan maar verder rijden. Tweehonderd meter verder is de eerste plek. Ik parkeer en loop in de stromende regen terug. Wanneer ik loop, valt mij iets op. Iedereen is chagrijnig, terwijl we juist blij moeten zijn. Door de droogte van de afgelopen weken is er veel kapot gaan, planten, eten verdord en zijn bomen verbrand. We zouden voor deze regen moeten dansen. Daarom besluit ik om mijn spullen neer te zetten. Mijn voeten te draaien en mijn lichaam mee te nemen in de dans die zich creëert. Mensen die mij zien stoppen om te kijken. Ik wuif met mijn handen. Iedereen moet meedoen. Het is fantastisch wanneer mensen hun spullen wegzetten om mee te doen.

Hoe langer de mensen doorgaan, hoe droger het wordt. Ten eerste komt er veel minder water uit de lucht op onze hoofden, vervolgens gaat het over in miezer en uiteindelijk stopt het. De wolken drijven uit elkaar en de eerste zonnestralen schijnen in mijn ogen. Van blijdschap gaan alle handen de lucht in en beginnen we met zwaaien. Laat maar lekker wapperen. Ik loop terug naar mijn auto en ook de andere aanwezigen vervolgen hun normale gang van zaken. Wanneer ik mijn auto van het slot draai, voel ik het. Drup, drup. Nee hé, ik rijd snel weg van deze waterzooi.