Column | Opgegroeid in het bos

Het was een morgen in juli toen ik besloot om een wandeling te maken door het bos. De zon kwam langzaam door het bladerdek heen. Voor het eerst kwam er in mij op dat ik deels ben opgegroeid in het bos. Met mijn camera in de aanslag hoopte ik op een vliegend hert of een langzaam lopende Schotse Hooglander. Helaas werd dat hem niet. Via het stuk dat Van Bunder wordt genoemd (hetzelfde als de achternaam die ik heb gebruikt voor mijn verhalenserie), ben ik met een lichte omweg naar de Prins Willemberg gelopen. Dan merk je pas wat voor verschillende landschappen je kan vinden tussen de bomen.

Struiken, planten, bloemen, velden met hoge bomen. En dan nog eens verschillende soorten bomen die het landschap bepalen. Sinds een paar jaar loop ik fanatieke rondjes door mijn favoriete landschap. En dat stemt mijn humeur blij. Vele uren heb ik hier met scouting eveneens doorgebracht. Een tocht lopen met bolletje-pijltje of naar de Zevenheuvelen  voor een potje Levend Stratego. Tenminste, ik ga er vanuit dat dat het was. Het enige wat ik opmerkte was het prachtige landschap waartussen wij het grote spel speelden. En nog steeds kan ik mijn gedachten elk uur drastisch laten verdwalen.

Aangekomen op de Prins Willemberg neem ik even rust. Op een bankje eet ik een stroopwafel, werk een pepermuntkussentje in mijn mond en een slok siroop erachteraan. Ik ben meermaals op deze plek geweest. Het is een heuvel waar bovenop een bankje staat. Op deze bult komen vier lanen uit. Voor het eerst sinds ik mij kan herinneringen kom ik vanuit een andere laan. In het kader van omgelopen. Het valt mij op dat hier meer mensen rondlopen dan op de rest van de afgelegde route. Rustig sta ik op, slinger mijn tas op de rug en wandel verder. De zon schijnt op mijn hoofd en ik wens vurig dat ik mijn zonnebril had opgezet. Mijn camera haal ik tevoorschijn om nog eenmaal een foto te maken van een zonnebloem. Op dat moment heb ik twaalf kilometer in mijn voeten zitten.